Jef Boey, afgelopen zondag is overleden, op de leeftijd van 81 jaar. In
bijlage zien jullie de overlijdensbrief met ook het ontwerp van een mooi bidprentje, dat aangeeft hoe centraal onze
schaaksport altijd heeft gestaan bij Jef:
Het spel is gespeeld
Deze laatste partij kon ik niet winnen
De Koning is verslagen
Voor eeuwig schaakmat
Ik weet dat dit een bewuste conclusie is van Jef, maar het is tegelijk een
indicatie van hoe hij tot het einde toe helder van geest is gebleven, wat
ook merkbaar bleef in de prachtige analyses van “zijn” Spaans gambiet die
hij tot enkele maanden geleden nog heeft gemaakt. Het artikel dat amper 6
maanden geleden hierover is verschenen in het Yearbook 116 van New in Chess
is daarvan een mooie illustratie. Zie daarvoor bijlage 3, dat tezelfder
tijd een beeld geeft van de exploten van Jef Boey in zijn vroegere jaren.
Zelf heb ik Jef Boey leren kennen toen ik in 1964 of 1965 lid werd van de
KASK, waar hij toen de onbetwistbare topspeler was van de Antwerpse
Schaakkring die tientallen jaren lang kampioen van Belgie is geweest. Jef
zelf is snel daarna, in 1966 op 32-jarige leeftijd, Internationaal Meester
geworden, wat een enorme prestatie was in een tijd dat de schaakwereld iets
meer dan 100 actieve Grootmeesters telde – die bijna allemaal
beroepsschakers waren, of “staatsamateurs” zoals in de Sovjet-Unie. In
totaal is Jef Boey 3 maal Kampioen van Belgie geweest en heeft 7 maal
deelgenomen aan Olympiades (meestal op bord 1 uiteraard), maar door een
bewuste keuze voor zijn gezin met vrouw May en kinderen Greet en Peter, lag
een GM-titel buiten zijn bereik, zelfs al had hij er ongetwijfeld het
talent voor. Daarom ook is Jef correspondentieschaak beginnen spelen, en is
hij zeer snel uitgegroeid tot een wereldtopper. Zo werd hij in 1978
Grootmeester in die discipline, en werd tweede (en dus
Vice-Wereldkampioen!) op het Wereldkampioenschap Correspondentieschaak van 1975-78.
Jef’s stijl als schaker was bijzonder energiek en aanvallend, waardoor
meerdere van zijn partijen echt onsterfelijk zijn. Bovendien was hij een
groot vernieuwer in de openingen die hij speelde, zodat hij vooral voor het
Spaans gambiet of “de Jaenisch” een erkend pionier was – wat het artikel
in New in Chess trouwens duidelijk illustreert.
Het laatste toernooi dat Jef speelde was in 2008, maar sindsdien was hij,
om gezondheidsredenen, jammer genoeg niet meer te zien in onze Vlaamse
schaakclubs of op toernooien. Toch is hij het Belgisch schaak, vooral via
het internet, op de voet blijven volgen, en was telkens heel blij met de
vooruitgang die onze jeugd maakte, en zeker met GM-titels voor Bart
Michiels en Tanguy Ringoir. Misschien liggen de schaakexploten van Jef voor
velen al wat veraf, maar toch hoop ik dat bij de gelegenheid van zijn
heengaan zal blijken dat hij een waar schaakmonument voor ons land is
gebleven.
Alle schakers zullen daarom zeer welkom zijn op de
uitvaartplechtigheid van 5 maart in Vosselaar (bij Turnhout), en zo niet
weet ik dat de familie zeer blij zal zijn met elk teken van medeleven en
saluut aan onze Jef. (Jan Rooze)
